Historię smoczej krwi rozpoczęłam od „przeniesienia się” do Ameryki Południowej - krainy Amazonii, Peru, Ekwadoru i Meksyku. To tam od wieków plemiona Majów i Metysów korzystały z uzdrawiających właściwości drzewa Croton Lechleri. Jest ono źródłem soku żywicznego nazywanego „Sang de Dragon – Smocza Krew”. Stosowany był przez szamanów do tamowania krwawień, zmniejszania bólu, leczenia trudno gojących się nadżerek i owrzodzeń oraz zakażonych ran. Okazuje się, że ludowe metody leczenia, poparte latami doświadczeń odnajdują potwierdzenie we współczesnej nauce. Kiedy żywica ze Smoczej Krwi wysycha na ranie tworzy warstwę ochronną – tzw. „drugą skórę”. Jej właściwości anty-mikrobowe i ochronne sprzyjają procesom gojenia przeciwdziałając rozwojowi grzybów, bakterii i wirusów.